...συνάντησε τους καλλιτέχνες. Τριγυρνούσε μαζί τους, εναλλακτικά έκανε τον ερημίτη στις πιο φτωχές συνοικίες. Θα έδινα τα πάντα για να κάνω τέχνη. Νομίζω μόνο με ένα τρόπο γίνεται τέχνη Αλλά πρέπει να είμαι συγκεκριμένη: τι είναι γλώσσα: – Σκέφτομαι την λογική ή τον αυτισμό του Marcel Duchamp και του Sheeler τον κοινωνικό ρεαλισμό όπου είναι η ασυνέχεια που γίνεται φανερή χωρίς την ψυχολογία. Ο Wittgenstein καταλαβαίνει την γλώσσα μάλλον σαν λειτουργία, οπότε, χωρίς ψυχολογία (ψυχολογία εννοώ το φροϋδικό μοντέλο της πνευματικότητας)· αλλά εξαρτώμενος από ένα μοντέλο σκοπιμότητας, ενσωματώνει τον δυισμό. Όταν καταλαβαίνω έτσι την γλώσσα: λέγοντας κάτι εννοώ κάτι, τότε ό,τι λέω σημαίνει άλλα πράγματα γιατί ένα γεγονός είναι ταυτόσημο μόνο με τον εαυτό του (Νόμος της Ταυτότητας). Ο,τι είναι αληθές και αληθές και αναληθές. Η κύρια αντίφαση στον κόσμο της τέχνης σήμερα είναι τα λεφτά. Μπορείς να πεις αυτή την αντίφαση καλλιτεχνική και κοινωνική. Ήταν καλοί οι πίνακες των δυο νεαρών ζωγράφων που κέρδιζαν πάρα πολλά λεφτά; Το ερώτημα είναι: γίνεται ζωγραφιές που δεν είναι από πεθαμένους ή κοντά στο θάνατο ζωγράφους και πουλιούνται για πενήντα χιλιάδες καθένας, εγώ πουλάω με πενήντα δολάρια, να είναι καλοί; Το ερώτημα είναι: Είναι συμβατή η τέχνη με το οικονομικό κέρδος; Το ερώτημα είναι: Βρομάει ο καπιταλισμός που βασίζεται στον υλισμό ή η έλλειψη άξιων; Το ερώτημα είναι: τι είναι τέχνη; Είναι ικανή η τέχνη να φτιάχνει αξίες ή είναι μόνο τεχνική; Μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα και η παραγωγή αξιών και μη αξίες (λεφτά); Στην Αναγέννηση ο καλλιτέχνης έκανε ο,τι του έλεγε ο πάτρωνας του:
που και που 